zaterdag 28 mei 2011

Belgische Penya Fanatiek verovert Londen.

Dat een journalist geen job heeft van nine to five was me al duidelijk. Maar om drie uur ’s nachts opstaan om richting Londen te vetrekken voor een reportage, dat had ik niet verwacht. Zonder de rituele ochtendkoffie vertrok ik naar Gent. Daar stopten de twee bussen van Penya Fanatiek, een officiële Belgische supportersvereniging van FC Barcelona.



Antonio Freire is de voorzitter van de Penya (=Het Catalaanse woord voor vereniging). “Elf jaar geleden heb ik de supportersvereniging eerder toevallig opgericht”, verklaart de naamgenoot van de renner aan Voetbalkrant.com. “Ik raakte aan de praat met een vriend die ook Barça-supporter was en het jammer vond dat hij nooit tickets kon bemachtigen. We hebben dan besloten om een penya op te richten. Dat is niet gemakkelijk, want Barcelona heeft een aantal voorwaarden waaraan een supportersvereniging moet voldoen. Nu zijn we al enkele jaren officieel geregistreerd als supportersclub.”

"Bij elke thuiswedstrijd zijn er supporters van ons aanwezig"
Vandaag is die penya uitgegroeid tot de meeste actieve supportersvereniging van Barcelona in België. “Elke finale, zowel de Spaanse als de Europese, zitten er leden van ons in het stadion. Ook bij elke thuiswedstrijd in Camp Nou zijn er leden aanwezig”, aldus de voorzitter van Penya Fanatiek.

De twee bussen met 101 supporters reden door richting Calais om daar de ferry te nemen richting Dover. Vlaggen en sjaals hingen voor de ruiten, ondanks het vroege uur werden de eerste flesjes Jupiler gedronken en op de kleine televisieschermen in de bussen werden filmpjes vertoond van de voorbije Champions Leagues van Barcelona.

Barcelona wint
Het geloof in een nieuwe Champions League-titel is natuurlijk groot bij de supporters. Dennis Oyen is één jaar lid bij de Penya, maar al lang supporter van de Catalaanse club. “Ik supporter voor de club, niet alleen voor de spelers. Want spelers komen en gaan. Ik verwacht dat Barcelona de finale wint met 1-0.” Ook Koen Symons gaat voor een overwinning. Volgens hem wordt het 2-1 of 3-1.

"Als voetballiefhebber hoop ik op een waanzinnig interessante voetbalwedstrijd, als Barça-fan hoop ik natuurlijk op een overwinning. Het zal zeker niet gemakkelijk zijn en ze zullen het beste niveau moeten bovenhalen dat ze dit seizoen al gespeeld hebben. Anders zal het voor Manchester zijn”, aldus Symons.

Symons is één van de vele supporters die naar Wembley gaat zonder ticket: “Als je in dat Barça-dorp aankomt, voel je dat de supporters één grote familie zijn. Dat was in Parijs ook zo en Wembley is één van de mooiste stadions in Europa. Het is gewoon een heel leuk tripje.”

"Barcelona is més que un club"
Eenmaal op de ferry werden de t-shirts uitgedeeld die de fanclub speciaal voor de Champions League-finale had laten maken. Als 101 supporters met dezelfde polo ergens toekomen, is dat natuurlijk een leuk beeld en versterkt dat het groepsgevoel.

“Naar Londen gaan is een supergevoel hé”, vertelt Andy Van Geert. “We krijgen 101 supporters bijeen die de verplaatsing maken waarvan er maar enkelen een ticket hebben. Dat is toch super. Barcelona is ‘més que un club’. Als je de kleuren draagt van Barcelona, maak je deel uit van de familie”

Van Geert hoopt op een vroege goal: “Liefst van Barcelona. Dat zal de wedstrijd openbreken. Maar hoe dan ook zal Barça zijn eigen wedstrijd spelen en winnen met 2-1.”

Tijdens de bootreis genoten een aantal supporters van een lekker biertje op het benedendek. Andere probeerden recht te lopen door de gangen van de ferry die heen en weer wiegde op de golven. Een aantal supporters ging naar buiten om te genieten van de frisse lucht.

De weg naar Wembley
Eenmaal aangekomen in Dover werd de GPS ingesteld richting Londen. Normaal gezien een korte busrit, maar de buschauffeur trakteerde ons op een gratis rondleiding door Londen. Zo zagen we het stadion van Arsenal en een aantal unieke individuen die het straatbeeld van Londen kleuren.

Na tal van rode lichten en files zagen we de bogen van Wembley in de verte verschijnen. Dan denk je er bijna te zijn, maar helaas. Alle straten rondom het stadion hebben we doorkruist. Dan moesten we nog een kwartier stappen vooraleer we aan het stadion stonden waar de fanzone van Barcelona met grote schermen en een barbeque zou zijn.

Dirigent van dienst en opzweper eerste klas Stijn had zijn megafoon bij de hand en liet de Londenaren weten dat Penya Fanatiek was aangekomen. Onder begeleiding van een trommel zong hij voor en de rest antwoordde.

Eerste confrontatie met Engelse supporters
Als je zo opvalt, trek je meteen twee soorten mensen aan zoals het spel tussen licht en muggen: journalisten en supporters. Een bevallige dame van de Spaanse zender TVE zette zich in zomerse outfit voor de zingende supporters en sprak haar kijkers in Spanje toe.


Nog maar net in Londen en meteen al een eerste Spaanse schone aangetrokken. Een man zou voor minder beginnen zingen. Maar de volgende groep die op ons afkwam bestond niet uit Spaanse dames. Een aantal supporters van Manchester United, die aan alle stereotypen van de Engelse supporter voldeden, hadden ons ook gehoord en wilden de muzikale confrontatie aangaan. Spaanse klanken tegen Engelse klanken. Het werd een geanimeerde strijd waarbij elke groep af en toe de bovenhand nam. Maar met een megafoon en een trommel kan je vaak nog net iets meer dan met alleen stemmen.

De bobby’s vonden de muzikale battle zo mooi dat ze ook in groten getale kwamen kijken. Ze vormden een kring rondom de supporters, maar participeren deden ze niet. Maar de supporters van beide ploegen waren ook niet naar Wembley gekomen om heel de dag naar elkaar te kijken en staakten na verloop van tijd de strijd.

Nadat we afscheid hadden genomen van de Manchester United-supporters vervolgden we onze weg richting Trafalgar Square, het plein waar alle Barcelona-supporters hadden afgesproken.
Maar eerst een hapje eten. En om het supportersdieet van bier, redbull, koffie en fastfood alle eer aan te doen, kozen we voor de McDonalds. Even een Big Mac naar binnen spelen en ondertussen een gesprekje aanknopen met een tweede Spaanse schone die uiteraard ook voor de Catalaanse topclub supporterde. Hoe een journalist toch lijden kan.

"Ook Johan Boskamp was aanwezig in Londen"
Eenmaal terug buiten kwam ik geen Spaanse schone tegen, maar een serieuze brok Nederlandse voetbalkennis. Niemand minder dan Johan Boskamp was ook aan het genieten van een gezonde McDonalds-maaltijd. Boskamp, ook lid van de penya, vertrok even later richting het stadion. Na de wedstrijd zouden we hem nog eens terugzien. Hij leek even gelukkig dan de leden van de fanclub.




La Manita
Voordat we de metro namen richting Trafalgar Square knoopte ik nog een gesprekje aan met Kurt Blomme. Hij was één van de gelukkigen met een ticket en bleef in de buurt van het stadion. “Ik ben al lid van de supportersvereniging sinds 2008. Ik verwacht ongeveer hetzelfde als in Rome twee jaar geleden (Toen speelde Barcelona ook de Champions League-finale tegen Manchester United, red.) Een 2-0-eindstand van Barça met 60 à 70 procent balbezit.”
Blomme probeert vijf keer per jaar naar Barcelona te gaan om in Camp Nou een wedstrijd te bekijken. Twee wedstrijden zal hij nooit vergeten: “De eerste wedstrijd is de Clásico van november 2004 in Camp Nou. Toen won Barça met 3-0 van Real Madrid.”
“De tweede wedstrijd is de Clásico in november vorig jaar. Toen wonnen we met 5-0 van Real”, aldus Blomme. De ‘Manita (forfaitscore) is voor veel supporters van de Catalaanse topclub een memorabele gebeurtenis en is zelfs het onderwerp van een populair supportersliedje.


Jose Mourinho, puta del Madrid
Hemos ganado 5-0, 5-0 hemos ganado 5-0 y que dices ya, Olééé, olééé que dices ya? Una Manitaaaa

Na afscheid genomen hebben van de gelukkigen met een ticket namen we de metro richting centrum. Aan het stadion zelf konden we de match niet zien. De beloofde grote schermen waren niet aanwezig en in de pubs rondom het stadion waren geen Barcelona-supporters welkom.


De zoektocht naar een pub
De gsm’s werden uit de broekzakken gehaald in de zoektocht naar een pub waar de finale werd uitgezonden. In overleg koos Penya Fanatiek voor het Sports Café. In groep trokken we al zingend naar daar. Onderweg kwamen we tal van supporters, gekleurd in blaugrana, tegen die vrolijk meezongen en applaudisseerden.
Maar hoe euforisch de sfeer was na de keuze voor het Sports Café, hoe stil het even werd toen we de ellenlange rij zagen die stond aan te schuiven voor de ingang. De stilte duurde niet lang, want enkele Mancunians verwelkomden ons al zingend. Penya Fanatiek zou zichzelf niet zijn als ze niet muzikaal antwoordde.
En alweer waren onze fans daar. De Bobby’s stonden opnieuw te kijken naar het concert, maar meededen deden ze nog altijd niet. Misschien derde keer, goede keer?
Achteraan aanschuiven in de rij was geen optie. Het risico op uitdroging, hongerdood en toch niet binnen mogen omdat de zaal volzet is, was veel te groot. Dus trokken we verder in het centrum op zoek naar een locatie om de wedstrijd te zien. Regen en wind remden de supporters niet af in hun queeste



Uiteindelijk kwamen we minder dan twee uur voor de aftrap terecht in een Italiaans restaurant met een Spaanse bazin. Zoiets kan toch enkel in Londen. We kregen van hen de hele bovenverdieping ter beschikking en konden nog snel een hapje eten voor de wedstrijd.
Vlaggen werden opgehangen, tafels werden opzij geschoven en de zenuwen stonden strak gespannen. Iedereen was klaar voor de aftrap. Om kwart voor acht lokale tijd was het dan eindelijk zo ver. Na een lange dag begon eindelijk de finale van de Champions League.


Italiaans restaurant op stelten
Stijn Engelen, sfeermaker van dienst, testte zowel de trommelvliezen van de aanwezigen als  zijn eigen trommel. En als hij niet op zijn trommel aan het rammen was, was hij wel aan het zingen. Maar daar staat hij bekend om. “Stijn is de opzweper van onze groep. Als hij erbij is, krijg je automatisch een zalige sfeer. Hij begint te zingen en de groep pikt dan in”, vertelt Van Geert.
Na de eerste goal van Barcelona ging het dak van het Italiaans restaurant er bijna af. De supporters sprongen op de stoelen, omhelsden elkaar en zongen liedje na liedje. Het is een raadsel dat er toen niets is gesneuveld.

“Met Stijn erbij heb je altijd een zalige sfeer”
Maar hoe luid het was bij het openingsdoelpunt, zo stil was het bij de gelijkmaker van Wayne Rooney. Enkele minder mooie woorden werden naar het hoofd van de Engelse spits geslingerd, maar de stilte overheerste.
In de tweede helft scoorde Barcelona dan de bevrijdende doelpunten waardoor ze zegezeker waren. Bij het derde doelpunt van de Catalaanse topclub vlogen de fans elkaar in de armen, sprongen op elkaar en vielen samen op de grond. Nu moesten de glazen en flesjes wel wijken voor de in extase verkerende groep. Gedurende de rest van de wedstrijd zweeg de groep niet meer en gaven ze applausvervangingen bij de wissels.


Het laatste fluitsignaal
Na het laatste fluitsignaal trok Penya Fanatiek de straat op en deelde elke voorbijganger mee in de vreugde. Voorbijgangers gedroegen zich zoals Chinese toeristen in Brugge. Fototoestellen en gsm’s werden gebruikt om de vreugdetaferelen van de supportersvereniging vast te leggen. Wie weet op hoeveel Facebookpagina’s de supporters nu staan, laat staan welke bijschriften onder de foto’s staan.
“We hebben bewezen dat we superieur zijn. Voor mij was het een hoogtepunt. Mijn stem is kapot door het roepen en feesten”, zei Oyen achteraf. “Onze penya is de beste, wij waren de grootste sfeermakers voor Barcelona.”



Na de straat een halfuur onveilig te maken, trok de groep terug naar Wembley met de metro. In de metro stopte het vieren niet. Ook al maande een medewerker van de metro hen aan om stil te zijn. Op de metro zongen en sprongen de supporters waardoor het compartiment schommelde op de sporen. De Londenaars die op weg naar huis waren, kregen nu te maken met vierende Barça-supporters die de metro deden daveren.



Hese stemmen
“De sfeer was goed. Het was wel even zoeken naar een plaats waar we de wedstrijd konden zien. Je zit in Londen met zoveel volk en het is wel leuk om daar te zijn, maar je wilt en moet de match zien”, verklaarde een zichtbaar tevreden Van Geert.
De supporters van Manchester United waren groot in hun nederlaag. Ere wie ere toekomt. Ook al waren ze kapot van de nederlaag, toch feliciteerden ze de supporters van de tegenstander en gaven ze hen een hand.
Na de tijdelijke overname van de metro kwamen we opnieuw aan bij het stadion. Net voor we het metrostation uitstapten was daar de derde muzikale confrontatie. En de Bobby’s stonden niet nu alleen te kijken. De supporters van Manchester United zongen blijkbaar vals, want ze werden door de politieagenten aangemaand te vertrekken. Of hadden de bobby’s medelijden met de verzwakte en hese stemmen van de penya?

“We zagen het beste Barça in de finale”
Aan Wembley verzamelden de supporters die de wedstrijd op café hadden bekeken met de supporters die de wedstrijd live in het stadion hadden gezien.
Antonio Freire was een van de gelukkigen die de wedstrijd had gezien in het stadion. “Het was een leuke wedstrijd waarin Barcelona domineerde en verdiend won,” zei de voorzitter. “De sfeer in het stadion was geweldig, de Barça-supporters hebben zich de hele wedstrijd laten horen, terwijl we die van Manchester United niet hebben gehoord. Hun vak was na de wedstrijd ook meteen leeg, wij vierden door en zagen het prachtige moment toen Eric Abidal de beker in de lucht mocht steken.”
Ook Filip Loos mocht de wedstrijd volgen in het stadion: “Het was heel knap het beste Barça te zien in de finale. Dat is toch niet evident eind mei, op het einde van het seizoen. Pedro en Villa waren de laatste weken iets minder, maar op het moment dat ze er moeten staan,  zijn ze top. De hele voorlijn heeft gescoord.”

“De Barcelona-supporters vormen één grote familie”
“Er zijn 24 000 vlaggen uitgedeeld aan de Barça-fans en als je die allemaal ziet wapperen en het hele stadion zingt het clublied, dat is een kippenvelmoment,” probeert Loos de sfeer te beschrijven. “Na de wedstrijd verkeerde ik gewoon in extase. Je pakt mensen vast die je niet kent van blijdschap en merkt dan nog eens dat de Barça-supporters één grote familie zijn.”
Samen keerden we dan terug richting de bus die ons terug naar België zou brengen. De terugreis verliep heel rustig. De meeste supporters hadden na een lange dag wat slaap in te halen. Op de ferry waagde zich niemand meer aan het gerstenat. Sommigen deden een dutje, anderen probeerden te genieten van een koffie. Bij de ene lukte dat, bij de andere protesteerde de maag.



Als afsluiter laat ik Mario Brito nog aan het woord. Hij maakte deel uit van de groep die de trip naar Londen maakte, maar is geen officieel lid van de penya. Hij had wel lovende woorden over de supporters: “Deze groep bestaat uit fans die dezelfde of zelfs meer passie hebben voor Barcelona als ik. De supporters vormen echt één grote familie.”

geschreven door Bart De Wilde voor voetbalkrant.com

Tots units fem força , Belgianculé
Barça per sempre ,1899 neix el club que port en el cor BelgianCulé!